Feijoo confésase con Jiménez Losantos

Moitos non o creran, pero o novo presidente da Xunta foi onte á cadea COPE a confesar o que serán as súas primeiras medidas. Nin no Parlamento Galego nin nos medios de comunicación galegos, nin públicos  nin privados, Feijoo escolleu facelo en Madrid con Jiménez Losantos e Pedro J. Ramírez.  Aquí pode escoitarse esta entrevista (45 minutos) onde se realizou un anuncio importante sobre o futuro do galego na escola, especulouse sobre a posibilidade de privatizar os medios de comunicación públicos («unha decisión procedente», aínda que non semella prioritaria para Feijoo, que considera debe darse no marco da decisión doutras comunidades autónomas con lingua propia), anunciouse un novo plan de litoral…

Feijoo declara a guerra lingüística nos centros educativos

Esta noticia, publicada hoxe por Faro de Vigo, confirma os nosos peores agoiros: o presidente Feijoo declara a guerra lingüística por medio dunha circular que será enviada a todos os centros educativos non universitarios de forma inmediata. Esta circular, que parte dunha orde enviada polo propio presidente á Inspección Educativa (u-las competencias do conselleiro de Educación?, un feito inédito, do que descoñecemos precedentes),  proporcionará instrucións para asegurar a «liberdade para elixir o idioma tanto aos profesorado como ao alumnado». A medida foi anunciada por Feijoo nunha entrevista á cadea COPE (outro feito relevante), o que constitúe unha mostra moi clara de que a súa pretensión coiuntural é conformar aos sectores  máis conservadores do seu partido e dos sectores galegófobos que o apoiaron durante a campaña electoral. A circular constitúe un xesto político de urxencia que anuncia a determinación do presidente Feijoo por derrogar o decreto de fomento do galego para o vindeiro curso. Magoadamente, a de hoxe será primeira medida institucional que ao longo de todo o período autonómico supoña un  retroceso para o estatus do idioma galego no sistema educativo. En canto coñezamos os contidos da circular poderemos valorar as consecuencias que terá no funcionamento dos centros e nas competencias do profesorado. Unha noticia transcente que nos entristece e moito nos magoa.

A discreción do editor

Gustei moito do que di Juan Blanco Valdés na conversa que mantivo con Camilo Franco e que publica hoxe  La Voz de Galicia. Estou de acordo co gran editor do Servizo de Publicacións da Universidade de Santiago que a mellor virtude que pode posuír un editor é a da discreción. É un bo sinal que o traballo do editor pase desapercibido e que sexan os libros que edita, os autores e autoras a quen apoia ou as fórmulas de edición polas que aposta as que brillen na sociedade dos lectores e lectoras. Non acredito nos editores estrela. Ao fin e o cabo, até agora, na edición os editores proporcionabamos apenas o soporte da edición textual, a fabricación do obxecto e o imprescindible contexto (catálogo) no que se promocionaba e comercializaba. Tarefas que só podía desenvolver un equipo moi cohesionado.  Nunha editora cultural (o modelo de edición no que eu creo e que pretendo promover no meu traballo cotián en Xerais) é o equipo de edición e promoción quen debe manter unha conversa  ininterrumpida cos seus contemporáneos. Deste xeito irá construíndo paseniño o catálogo que ofrece os seus lectores. Aí é nese espazo de edición e lectura onde van creando a obra colectiva da editorial que precisa do paso do tempo para ser valorada con xusteza. Este modelo de edición cultural é dificilmente compatible coa velocidade e voracidade coa que se rexe a edición contemporánea, aínda que, paradoxicamente, a crise económica global pode axudar a aminoralas.

Campo do Fragoso LXXVII

EQUIPO DE XIZ
Foi o mineraloxista alemán Friedrich Mohs quen agrupou aos minerais nunha escala dividida en dez graos de distinta dureza, que vai do grao 1, o dos minerais moi brandos, como o talco e o xeso, que se raian coa uña, até o grao 10, o dos máis duros, como o corindón ou o diamante, que son capaces de raiar o vidro. Se empregásemos esta escala para clasificar a dureza do Celta de Eusebio, ou o que é o mesmo, o grao de resistencia que opón a ser raiado por outro equipo da súa categoría, non hai dúbida que ocuparía os postos máis baixos da escala, o dos conxuntos brandos ou moi brandos. Outrosí sucedería se tratásemos de medir a súa tenacidade, ou o que é o mesmo, o seu comportamento cando outro equipo intenta rompelo, este Celta de Eusebio que se rompe tan doadamente sería considerado un equipo fráxil, xa que posúe un grao de tenacidade moi cativo. O desta tempada nefasta, tanto no período de Pepe Murcia como nesta do decepcionante Eusebio Sacristán, é un equipo de xiz que padece duás graves doenzas: a primeira, unha enorme fraxilidade anímica, que o leva a ser incapaz de sobrepoñerse o máis leve contratempo no marcador; e, a segunda, unha moleza defensiva que o fai moi vulnerable cando os contrarios atacan con certa convicción. Esta dúas doenzas foron as causantes de que onte se empatase co Levante un partido que estaba gañado por dous goles de diferenza na primeira hora de xogo. Un resultado, até entón, moi merecido grazas a intensidade na presión e o control do medio do campo provocados por unha defensa de tres centrais e dous carrileiros adiantadísimos. Este esquema permitiu ao Celta xogar máis xunto, acadar maior número de recuperacións das habituais e aproveitar a profundidade das bandas. Así chegaron os dous goles de cabeza, o primeiro de Óscar Díaz, a piques de rematar o primeiro tempo, e o segundo de Ghilas, ao pouco da reanudación, tras unha combinación magnífica pola banda esquerda de até catro xogadores celestes. Con dous goles galegos por diante, comezou outro partido e chegou a nosa debacle. Ao Levante, que tanto lle tiña o resultado, foise para adiante e imprimiu maior intensidade ao seu xogo. Cinco minutos abondáronlle aos azulgranas para que Pedro Vega enganchase un saque de recanto, moi mal defendido polos nosos; quince minutos despois, cando o Celta perdera xa todo o debuxo e actitude da primeira parte, Vega volveu furar a Falcón (ollo, leva recibidos seis goles en dous partidos) por mor doutro fallo defensivo celeste. Foi entón, cando dende a banda, Eusebio, un adestrador que semella en período de prácticas e probas, decidiu sacar a Michu e a Dani Abalo. Xa era tarde. Vista a desastrosa segunda parte, na que mesmo se puido perder o encontro, estoutro empatiño non é mal resultado, xa que nos deixa a cinco puntos do descenso. O problema podería chegar cando no mes de xuño, no penúltimo partido en Balaídos, tivese que gañar ao Alavés. Teño as miñas dúbidas que este equipo de xiz sacase adiante un partido a vida ou morte. Así están as cousas en Balaídos.

Un día para esperanza

[kml_flashembed movie="http://www.youtube.com/v/SDcC5IYJVX0" width="425" height="350" wmode="transparent" /]

Hoxe estaremos na praza da Constitución na «Festa da Solidariedade» que organiza Intermon-Oxfam.

A estratexia de Feijoo

No artigo da semana analizo a que entendo é a estratexia de Feijoo: presentarse como modelo alternativo aos erros do bipartito. Presidencialismo acusado, ruptura coa cultura comunicacional do fraguismo, liquidación do sector da boina (por galeguista e ruralizante) e ataque constante aos adversarios políticos aí onde agora máis lles pode doer, os gobernos municipais das cidades, serían manifestacións dunha estratexia que en termos futbolísticos definiriamos como «claramente atacante».

25 de abril en twitter

Recomendo seguir o twitter do 25 de abril. Aquela xornada de 1974, recordada hora a hora. Un esforzo extraordinario de documentación na rede que amosa as posibilidades comunicacionais e creativas do microblogueo.Unha iniciativa a emular. 

Día internacional do libro e dos dereitos de autor

Con motivo do Día internacional do libro e dos dereitos de autor, hoxe ao mediodía presentaremos no Consello da Cultura Galega Do orixinal ao libro, o primeiro manual de edición técnica en galego que preparou o editor Juan L. Blanco Valdés. Jacobo Bermejo, presidente do Clúster do Produto Gráfico e do Libro Galego acompañaranos nesta presentación. Este magnífico manual, prologado polo ortotipógrafo galego José Martínez de Sousa, proporciona boas doses de autoestima para o conxunto do sector editorial en Galicia ao tempo que fixa en galego os criterios dunha edición textual de calidade. Beizóns para Juan L. Blanco.

O Día internacional do libro deste ano está, inevitablemente, presidido polo interese sobre as relacións entre as novas tecnoloxías e o libro. Onte fixen dúas pequenas entrevistas para senllos programas da TVG (os informativos e «Acompáñenos») onde esta cuestión aparecía como a principal preocupación das entrevistadoras. Insistín na fortuna que temos os editores contemporáneos de poder participar neste cambio do paradigma da comunicación cultural, que non se producía dnede ha imáis de cincocentos anos, ao tempo que o libro terá distintos futuros, na medida que coexistirán soportes analóxicos e dixitais durante un período que non sabemos aínda estimar.

Boa xornada do libro. Hoxe recomendo visitar as librarías e bibliotecas galegas. Estamos todos de festa.